خلاصه کتاب موش: بازی در دو پرده و یک تابلو ( نویسنده بهمن فرسی )

نمایشنامه موش: بازی در دو پرده و یک تابلو اثر بهمن فرسی، یک اثر فلسفی و دراماتیک عمیق است که به تقابل فردیت و نظام در جامعه ای خیالی به نام ترفنج می پردازد. این داستان، تلاش مردی ملقب به موش را برای حفظ مالکیت گورستانی کوچک در برابر حکومت، در بستری از آیین فردی که حق فرد را بر جمع ارجح می داند، روایت می کند و مرزهای آزادی و قدرت را به چالش می کشد.

تا حالا شده فکر کنید اگه تو دنیایی زندگی می کردیم که حق همیشه با تک تک آدم ها بود، نه با جمع و حکومت، چه اتفاقی می افتاد؟ این دقیقا همون ایده ایه که بهمن فرسی، نویسنده نابغه و متفاوت ایرانی، توی یکی از شاهکارهای نمایشی خودش، یعنی کتاب «موش: بازی در دو پرده و یک تابلو» بهش پرداخته. این نمایشنامه فقط یه داستان معمولی نیست؛ یه سفر عمیق به دنیای فلسفه، آزادی، و البته یه چالش جدی بین قدرت فرد و قدرتی که از بالا می آد.

اینجا قراره با هم غرق بشیم تو دنیای این نمایشنامه خاص، ببینیم فرسی چطور با کلماتش برامون یه جهان متفاوت ساخته و چطور مفاهیم پیچیده فلسفی رو توی دل یه داستان جذاب گنجونده. از سیر تا پیاز ماجرا رو براتون تعریف می کنیم، شخصیت هاش رو موشکافی می کنیم و نگاهی هم به پیام ها و نمادهایی که لابلای سطور پنهان شدن، می ندازیم. اگه شما هم مثل ما کنجکاوید که بدونید این «موش» کیه و چرا اینقدر حرف برای گفتن داره، با ما همراه باشید.

خلاصه کامل نمایشنامه موش: بازی در دو پرده و یک تابلو: سیر داستانی و خطوط اصلی

نمایشنامه «موش» ما رو می بره به یه شهر عجیب و غریب به اسم «ترفنج». این شهر قرار نیست مثل بقیه جاها باشه. نه نفر آدم با تفکرات خاص، ترفنج رو تاسیس کردن و یه قانون حسابی براش گذاشتن: «آیین فردی». این آیین می گه حق هر آدم، حتی اگه به ضرر کل جامعه باشه، از حق جامعه بالاتره! هر کی هم بالای هفت سال بوده، از شهر رفته و فقط بچه های کوچیک موندن که تو این سیستم جدید بزرگ بشن. یه چیزی شبیه یه آزمایش بزرگ اجتماعی، نه؟

معرفی جهان ترفنج و آیین فردی

ترفنج، اسمش هم خاصه، نه؟ این شهر یه جور آرمان شهره، اما نه از اون آرمان شهرهای معمول. بنیان گذارانش می خواستن جامعه ای بسازن که توش فرد، حرف اول و آخر رو بزنه. فکر کنید چقدر جسورانه بوده این ایده! اونا معتقد بودن که اگه آدم ها تو جامعه دچار خطا یا مشکل می شن، مقصر خود جامعه ست، نه فرد. پس باید هر جوری شده، حرمت فرد رو نگه داشت. همین اصل «آیین فردی»، ستون فقرات قانون گذاری و اداره این شهر شده. به نظر ایده جالبی میاد، اما تو عمل چی؟ می تونه کار کنه؟

شخصیت موش: هویت و پیشینه

تو دل این شهر خاص، یه شخصیت خاص تر به اسم «موش» داریم. این آدم، داوطلبانه رفته تو یه آزمایش بزرگ که قرار بوده آدم ها رو جاودانه کنه و از قضا، از همین آزمایش یه ثروت هنگفت به دست آورده. اما نکته اینجاست که اون اسم خودش رو گذاشته «موش»، و شغلش رو هم «موش آزمایشگاهی» معرفی می کنه. انگار که از خودش، از هویت انسانی خودش، دل بریده و فقط یه موجود آزمایشی برای یک ایده شده. ثروتش رو هم به همین دولت نوپا داده، چون شدیدا به آیین فردی باور داشته. اما همه چیز به این سادگی ها نمی مونه.

آغاز کشمکش اصلی: گورستان موش

کشمکش اصلی داستان جایی شروع می شه که معلوم می شه «موش» یه تیکه زمین کوچیک داره، یه گورستان! و اصلا هم نمی خواد این گورستان رو به دولت بفروشه. دولت هم گیر کرده. طبق همون «آیین فردی» که خودشون وضع کردن، نمی تونن زور بگن و زمین رو از موش بگیرن. موش هم که انگار از همین نقطه ضعف دولت خبر داره، سرسختی نشون می ده. این نقطه، جاییه که قانون با حق فردی در تضاد قرار می گیره و یه بازی پیچیده شروع می شه.

روابط پیچیده با دولت و انگیزه های موش

تصور کنید دولت تو یه بن بست گیر کرده. نمی تونن به قوانین خودشون پشت کنن، اما از اون طرف هم نمی تونن نیازهای جامعه رو نادیده بگیرن. موش هم از این قضیه خوب استفاده می کنه. انگیزه های موش فقط پول یا زمین نیست. اون می خواد استقلال خودش رو حفظ کنه، قدرتش رو به رخ بکشه، و انگار یه جور انتقام از کل دنیا و نظام های قبلی بگیره. اون نماد یه آدم یا فیلسوفیه که از همه چیز بریده و حالا با یه نقطه کوچک از هستی خودش، جلوی یه سیستم بزرگ وایساده. دیالوگ هایی که بین موش و مدیران دولت رد و بدل می شه، پر از عمق فلسفی و طعنه های سیاسیه.

پیشبرد داستان در دو پرده و یک تابلو

نمایشنامه به دو پرده و یک تابلو تقسیم می شه:

• پرده اول: تو این پرده با فضای ترفنج، قوانینش و البته شخصیت های اصلی، مخصوصاً موش و مدیران دولت، آشنا می شیم. کشمکش اولیه بر سر گورستان موش شکل می گیره و بستر بحث های فلسفی فراهم می شه.
• پرده دوم: درگیری ها به اوج خودش می رسه. دیالوگ ها عمیق تر و چالشی تر می شن. دولت تلاش های زیادی می کنه تا موش رو متقاعد کنه یا راهی برای شکست اون پیدا کنه، اما موش به هیچ قیمتی حاضر نیست کوتاه بیاد. اینجاست که می بینیم فلسفه «آیین فردی» چطور پای خودشون رو بسته.
• یک تابلو: این بخش، نتیجه گیری و پایان بندی نمایشنامه رو نشون می ده. فرسی تو این قسمت، ممکنه یه گره گشایی غیرمنتظره داشته باشه یا ما رو با یه پایان باز رها کنه که خودمون بهش فکر کنیم. مهم اینه که ما می بینیم آیا این تقابل فرد و نظام به جایی می رسه یا نه.

توی این نمایشنامه، صحنه هایی هستن که دیالوگ هاشون واقعاً قلب داستان رو می سازن. مکالمات بین مدیر دولت و موش، یا حتی مدیر نفوس، پر از لایه های مختلفیه که هر بار بخونی، یه چیز جدید ازش می فهمی. این اثر واقعاً شما رو به فکر فرو می بره که آیا آزادی فردی مطلق، می تونه در یک جامعه کار کند یا نه.

تحلیل شخصیت های اصلی نمایشنامه موش:

شخصیت پردازی در نمایشنامه «موش» یکی از نقاط قوت بهمن فرسیه. هر کدوم از شخصیت ها نماینده یه ایده یا یک طرز فکر هستن و تقابلشون، داستان رو به جلو می بره.

موش: نماد فردیت و عصیان

موش، مرکز ثقل داستانه. اون یه آدم معمولی نیست، حتی اسمش هم «موش»ه! این نامگذاری خودش جای حرف داره. موش نمادیه از فردیت افراطی، مقاومت و البته یه جور عصیان. اون آزادی خواهیه که حاضره همه چیز رو فدا کنه تا مستقل بمونه. از نظر روانشناختی، ممکنه اون یه فیلسوف سرخورده باشه که از نظام ها و آدم ها ناامید شده و حالا می خواد به شیوه خودش، اونا رو به چالش بکشه. اصرارش به حفظ گورستان، فقط مالکیت یه تیکه زمین نیست؛ نماد اصرار به حفظ آخرین قلعه استقلال و هویتشه. موش به قول خودش «موش آزمایشگاهی» بوده، یعنی روی خودش آزمایش شده، پس دیگه چیزی برای از دست دادن نداره و همین باعث می شه بی باک باشه.

مدیر دولت: نماد قدرت در بند قوانین خود

مدیر دولت، نماینده قدرته، نماینده سیستمی که خودش قوانین رو وضع کرده و حالا تو بند همون قوانین گیر کرده. اون می خواد کارها رو پیش ببره، منافع عمومی رو حفظ کنه، اما هر بار به دیوار «آیین فردی» که خودشون بنا نهادن، می خوره. این تناقض، این پارادوکس، مدیر دولت رو به یه شخصیت کلافه، عصبی و در عین حال درگیر با وجدان خودش تبدیل می کنه. اون می دونه که کاری که می خواد بکنه، از نظر قانون خودشون اشتباهه، اما چاره ای هم نداره. این شخصیت، به خوبی نشون می ده که چطور ایده های آرمان شهری می تونن تو واقعیت، مشکل ساز بشن.

مدیر نفوس و سایر شخصیت ها: بازتاب جامعه ترفنج

مدیر نفوس و بقیه شخصیت های فرعی، هر کدوم یه جنبه از جامعه ترفنج رو به ما نشون می دن. اونا یا سعی می کنن با موش کنار بیان، یا دنبال راهی برای دور زدن قوانین هستن، یا فقط نظاره گر این تقابلن. این شخصیت ها باعث می شن ما ابعاد مختلف این جامعه و تأثیر «آیین فردی» رو روی آدم های مختلف ببینیم. روابط بین این شخصیت ها، مخصوصاً بین موش و اعضای دولت، خیلی پیچیده و پرکشه. دیالوگ های بینشون، پر از تنش، بحث های منطقی و احساسی هست که پویایی خاصی به نمایشنامه می ده.

مدیر دولت: زمینشو غصب مى کنیم و در عوض یه اتاق به فراخور فصل: گرم و سرد، تو یه آسایشگاه، به اضافۀ نوازش یه پرستار نرم تن بهش اعطا مى کنیم بعد دستامونو مى تکونیم، سرمونو بلند نگه مى داریم و تصور مى کنیم که در راه سلامت و بهداشت او قدم برداشته ایم. همه هم این موضوع رو باور مى کنن. (مکث) نه آقایون! اگه من به نام نمایندۀ اکثریت مردم این جامعه اینجا هستم باید عرض کنم این رویه مُزورانه س. به این ترتیب بشریت همیشه بیمار بوده و حکومت ها جز با اندیشه و انگیزۀ حمایت و پرستارى از گرده ش سوارى نگرفته ن. اى ى ى ى… (به مدیر نفوس) گزارش رو بخونید آقا، نه، صبر کن، مگه تو این گزارش رو نخونده ى، پس براى ما تعریف کن، به این ترتیب خبر با احساسات آدم قاطى مى شه و فهم بهترى به شنونده دست مى ده بیشتر هم به دل مى شینه. وقتى یه نوشتۀ اینجورى رو برام مى خونن خیال مى کنم یه شاگرد مدرسه داره بم درس پس مى ده و من هیچوقت دوست نداشته م آقا معلم باشم. بگو بگو، تعریف کن، گمون نمى کنم از میون آقایون کسى مخالف باشه، ما منتظر بقیۀ قصه ایم.

درونمایه ها و مفاهیم اصلی موش: لایه های پنهان نمایشنامه

نمایشنامه «موش» فقط یه داستان ساده نیست، بلکه پر از لایه های فلسفی و مفاهیم عمیقه که بهمن فرسی با هنرمندی خاصی اونا رو در دل داستان گنجونده.

تضاد فردیت و جمع گرایی: نبرد بی امان

عمیق ترین مضمون این اثر، همین تضاد بین حق فرد و منفعت جماعته. ترفنج با «آیین فردی» بنا شده، یعنی حق فرد بر حق جمع ارجحیت داره. اما موش با لجبازی خودش نشون می ده که این آیین حتی می تونه به یک بن بست بزرگ برای خود دولت تبدیل بشه. این نمایشنامه به ما نشون می ده که مرز بین آزادی فردی و مسئولیت اجتماعی کجاست و چقدر می تونه بحث برانگیز باشه. آیا یک فرد می تونه بدون در نظر گرفتن جامعه، هر کاری دلش خواست بکنه؟ یا جامعه حق داره برای منافع بزرگتر، فرد رو محدود کنه؟ این اثر ما رو به چالش می کشه.

آزادی و استقلال فردی: ارزش یا آرمان شهر؟

آزادی، واژه ای کلیدی در این نمایشنامه ست. موش برای آزادی و استقلال خودش می جنگه. اون نمی خواد هویتش، زمینش، یا حتی حقش برای «موش» بودن، زیر پا گذاشته بشه. این نمایشنامه یه جورایی نبردیه برای حفظ «خودِ» آدم در برابر تمام فشارهای بیرونی، چه از طرف جامعه باشه چه از طرف حکومت. بهمن فرسی این سوال رو مطرح می کنه: آیا آزادی فردی مطلق، شدنیه؟ و اگه شدنیه، چه پیامدهایی داره؟

نقد قدرت و نظام های فکری: نگاهی عصیان گرانه

فرسی تو این اثر، یه نقد جدی به ساختارهای حکومتی و نظام های فکری داره. اون نشون می ده چطور حتی قوانین و ایده هایی که با بهترین نیت ها وضع می شن، می تونن تو عمل به تناقض کشیده بشن و افراد رو تو شرایط عجیب و غریب قرار بدن. شهر ترفنج با همون قوانین خاص خودش، در برابر یه شهروند عادی مثل موش کم میاره. اینجاست که فرسی ضعف نظام هایی رو نشون می ده که فقط روی کاغذ خوب به نظر می رسن.

فلسفه پوچی و بیهودگی: دغدغه های انسان مدرن

این نمایشنامه بی ارتباط با جریان ادبیات پوچی نیست. موش با شغل «موش آزمایشگاهی» و اسم عجیبی که برای خودش انتخاب کرده، یه جورایی داره به بیهودگی وجود، به بی معنایی زندگی اشاره می کنه. انگار که اون دنیا رو یه آزمایشگاه بزرگ می بینه و خودش رو یه موش آزمایشگاهی تو این دنیای بی معنا. این درونمایه، دغدغه های انسان مدرن رو نشون می ده که تو جهانی پر از قواعد و سیستم ها، احساس پوچی می کنه.

عدالت و اخلاق: مرزهای بحث برانگیز

«موش» ما رو وادار می کنه به مفهوم عدالت فکر کنیم. آیا عادلانه است که یک نفر، به خاطر حق فردی، منافع کل جامعه رو به خطر بندازه؟ یا عادلانه است که یک حکومت، برای منافع خودش، حقوق فرد رو نادیده بگیره؟ این نمایشنامه هیچ جواب قطعی به این سوالات نمی ده، اما ما رو تو یه چالش اخلاقی و فلسفی بزرگ قرار می ده که مرزهای عدالت کجاست.

نمادگرایی در اثر: گورستان، ترفنج و موش آزمایشگاهی

نمادگرایی تو «موش» خیلی پررنگه. اسم «موش»، گورستان، شهر «ترفنج» و حتی مفهوم «آزمایش» که موش توش شرکت کرده، هر کدوم نمادهای خاصی هستن. «موش» می تونه نماد آدم هایی باشه که خودشون رو بی ارزش می دونن یا تو سیستم ها له شدن. «گورستان» می تونه نماد آزادی، حریم خصوصی یا حتی آخرین سنگر مقاومت باشه. «ترفنج» هم نماد جامعه ای آرمان شهریه که تو عمل دچار مشکل می شه. همه این ها، لایه های مختلفی از معنا رو به نمایشنامه اضافه می کنن.

به طور خلاصه، «موش» اثریه که ذهن شما رو درگیر می کنه و سوالات زیادی تو ذهنتون ایجاد می کنه. این نمایشنامه واقعاً نشون می ده که بهمن فرسی چقدر به مفاهیم عمیق انسانی و اجتماعی علاقه مند بوده.

نقد و بررسی نمایشنامه موش: بازی در دو پرده و یک تابلو:

خب، رسیدیم به جایی که می خوایم ببینیم این نمایشنامه از نظر فنی و هنری چطور بوده و چرا اینقدر مورد توجه قرار گرفته.

ویژگی های ساختاری و زبانی: سادگی و عمق

بهمن فرسی تو «موش»، از یه زبان به ظاهر ساده و عامیانه استفاده می کنه، اما همین سادگی، عمق دیالوگ ها رو بیشتر می کنه. این باعث می شه متن روان باشه و مخاطب راحت باهاش ارتباط بگیره. ساختار نمایشنامه هم دایره واره؛ یعنی یه جورایی انگار داستان هی دور خودش می چرخه و به بن بست می خوره و این خودش تأکیدی بر بی نتیجه بودن برخی جدال هاست. این سبک نگارش، در عین سادگی، اجازه می ده مفاهیم فلسفی و سنگین، راحت تر هضم بشن.

نوآوری و ساختارشکنی: اثری فراتر از زمان

موش تو زمان خودش، یه اثر واقعاً نوآورانه و ساختارشکن بوده. ایده ای که فرسی مطرح کرده، یعنی برتری حق فرد بر جمع و تقابلش با یه سیستم، تو ادبیات نمایشی ایران خیلی جدید بوده. اون از کلیشه ها دوری کرده و رفته سراغ یه موضوعی که تا اون موقع کمتر کسی جرات کرده بود اینقدر عمیق بهش بپردازه. برای همینه که بعد از سال ها، هنوزم «موش» یه نمایشنامه تازه و متفاوت به نظر می رسه.

نقاط قوت: ایده پردازی تا دیالوگ های پرکشش

این نمایشنامه نقاط قوت زیادی داره:

• ایده پردازی درخشان: اصل «آیین فردی» و شهر ترفنج یه ایده ی فوق العاده ست.
• عمق فلسفی: سوالاتی که درباره آزادی، قدرت، فردیت و عدالت مطرح می کنه، واقعاً جای تأمل دارن.
• شخصیت پردازی قوی: موش، مدیر دولت و حتی بقیه شخصیت ها، همه قابل باور و چندبعدی هستن.
• دیالوگ های پرکشش و تأثیرگذار: مکالمات بین شخصیت ها، پویایی خاصی داره و پر از جملات به یادماندنیه.

پتانسیل های تفسیر: چند لایه بودن اثر

«موش» از اون دسته کتاب هاست که می تونی بارها بخونیش و هر بار یه تفسیر جدید ازش داشته باشی. فرسی هیچ جواب قطعی به ما نمی ده و اجازه می ده مخاطب خودش به نتیجه گیری برسه. این چندلایگی، باعث می شه نمایشنامه همیشه زنده و قابل بحث باشه و هر کس با توجه به تجربیات و دیدگاه خودش، برداشت های متفاوتی ازش داشته باشه.

جایگاه در کارنامه فرسی: اوج خلاقیت

«موش: بازی در دو پرده و یک تابلو» بدون شک یکی از برجسته ترین و مهم ترین آثار بهمن فرسیه. این نمایشنامه به خوبی نشون می ده که فرسی چقدر در زمینه ادبیات نمایشی صاحب سبک و نوآور بوده و چطور تونسته مفاهیم پیچیده رو با زبانی ساده و داستانی جذاب بیان کنه. این اثر در کنار رمان های مشهوری مثل «شب یک، شب دو»، جایگاه بهمن فرسی رو به عنوان یکی از نویسندگان پیشرو ادبیات معاصر ایران تثبیت می کنه.

درباره نویسنده: بهمن فرسی، خالق موش:

حالا که حسابی با نمایشنامه «موش» آشنا شدیم، بد نیست یه نگاهی هم به خالق این اثر، یعنی بهمن فرسی بندازیم. آدمای بزرگ همیشه خودشون هم داستانای جالبی دارن.

بیوگرافی کامل: از تبریز تا لندن

بهمن فرسی، سال ۱۳۱۲ تو تبریز به دنیا اومد. اون یه جورایی آدم خودساخته ای بود. تحصیل رو رها کرد و شغل های مختلفی رو تجربه کرد، از کارهای دولتی بگیر تا کارهای دیگه. اما عشقش به ادبیات و هنر، از همون جوونی اونو کشید سمت داستان نویسی، نمایشنامه نویسی و نقد ادبی. یه آدم همه کاره و هنرمند به تمام معنا. تو دوره ای که فعالیت می کرد، کتاب ها و نمایشنامه های زیادی ازش منتشر شد که خب، «شب یک، شب دو» یکی از مشهورترین رمان هاشه. فرسی فقط نویسنده نبود؛ تو کار تئاتر هم دستی بر آتش داشت و نمایشنامه های زیادی رو کارگردانی کرد. الان سال هاست که تو لندن زندگی می کنه، اما همچنان به فعالیت های ادبی و هنریش ادامه می ده.

معرفی جامع دیگر آثار مهم: از رمان تا ترانه

فرسی فقط «موش» و «شب یک، شب دو» رو نداره. کارنامه ادبی اون پر از آثار متنوعه. رمان های دیگه ای مثل «شب آوخ» یا نمایشنامه هایی مثل «آرامسایشگاه» هم از کارهای مهمش هستن. حتی تو زمینه شعر و ترانه سرایی هم فعالیت هایی داشته. این تنوع نشون می ده که فرسی چقدر ذهن خلاق و پرباری داشته و تو فرم های مختلف هنری دست به قلم بوده.

ویژگی های سبک بهمن فرسی: عصیان و تصویرسازی

اگه بخوایم سبک بهمن فرسی رو خلاصه کنیم، می تونیم به چند تا ویژگی اشاره کنیم:

• ادبیات خصوصی و عصیان گر: فرسی از اون دسته نویسنده هاست که از پرداختن به زوایای پنهان و حتی تابوشده شخصیت ها ابایی نداره. اون خیلی وقتا سراغ مضامین جنسی و عصیان گرانه می ره و اعتقادات نامتعارف شخصیت هاش رو فریاد می زنه.
• تصویرسازی خلاق: تو نوشته هاش حسابی تصویر می سازه و مخاطب رو با خودش همراه می کنه.
• شخصیت های شبه روشنفکر و سرگردان: شخصیت هاش معمولا آدم هایی هستن که تو دنیای خودشون گیر افتادن، اما سنت شکن و عاصی ان. اونا به پوچی و بی معنایی زندگی فکر می کنن و مدام سوال می پرسن.
• زبان عامیانه: استفاده از زبان روزمره و محاوره ای، یکی دیگه از ویژگی های بارز کارهای فرسیه که به متنش روانی و طبیعی بودن خاصی می ده.
• ساختار دایره وار: تو خیلی از آثارش، وقایع داستان یه جورایی تکرار می شن یا به همون نقطه اول برمی گردن و این خودش یه معنای فلسفی داره.

تأثیر و ماندگاری او در ادبیات ایران

بهمن فرسی یکی از اون نویسنده هاییه که جایگاه خودش رو تو ادبیات معاصر ایران پیدا کرده و آثارش هنوزم حرف برای گفتن دارن. اون تونست با نگاه متفاوت و جسورانه اش، مسیر جدیدی تو نمایشنامه نویسی و داستان نویسی باز کنه و تأثیر زیادی رو نویسنده های بعد از خودش بذاره. آثارش نه تنها برای دانشجویان و پژوهشگران ادبیات اهمیت دارن، بلکه برای هر کسی که دنبال یه تجربه متفاوت و عمیق از خوندن یه کتابه، جذابیت خاص خودش رو داره.

نتیجه گیری و پیشنهادات

خب، به آخر داستان «موش: بازی در دو پرده و یک تابلو» رسیدیم. دیدیم که این نمایشنامه چطور با یه ایده به ظاهر ساده، کلی سوال فلسفی و عمیق رو تو ذهن ما زنده می کنه. بهمن فرسی با خلق شهر «ترفنج» و شخصیت «موش»، یه آزمایش بزرگ اجتماعی و فلسفی رو روی کاغذ پیاده کرده و ما رو وادار می کنه به آزادی، فردیت، قدرت، و مرزهای اخلاق و عدالت فکر کنیم.

اگه شما هم از اون دسته آدم هایید که دوست دارن مغزتون به چالش کشیده بشه و از خوندن آثاری که شما رو به فکر فرو می برن لذت می برید، «موش» بهمن فرسی همون چیزیه که دنبالشید. این کتاب نه فقط یه داستان، که یه مکالمه ی طولانی با خودتونه درباره مفاهیم بزرگ زندگی.

پس، پیشنهاد می کنم حتماً برید سراغ این نمایشنامه بی نظیر. مطمئن باشید هر بار که اون رو بخونید، یه چیز جدید کشف می کنید و دیدگاهتون نسبت به دنیا و آدم ها، شاید کمی عمیق تر بشه. خوندنش خالی از لطف نیست، به خصوص برای اونایی که دنبال یه «بازی» فکری تو دل یه «تابلو» و «دو پرده» از زندگی هستن.