معرفی فیلم داستان های انسانی (Humane)

فیلم انسانی (Humane 2024) یک تجربه سینمایی خاص است که بحران های زیست محیطی و راه حل های افراطی بشری را به شکلی متفاوت نشان می دهد. این فیلم به کارگردانی کیتلین کراننبرگ، دختر دیوید کراننبرگ معروف، شما را به دنیایی می برد که در آن دولت ها برای کنترل جمعیت، برنامه های اتانازی را اجرا می کنند و همین می شود شروع یک ضیافت شام خونین و پر از تنش خانوادگی. این فیلم بیشتر از آنکه به دنبال ترساندن با جامپ اسکر باشد، به ریشه های تاریک انسانیت در شرایط بحرانی می پردازد.

فکر کنید به جایی می رسیم که زمین دیگر توان تحمل جمعیت زیادش را ندارد. دولت ها به جای اینکه دنبال راه حل های پایدار باشند، یک راست می روند سراغ گزینه های رادیکال و عجیب. اینجاست که انسانی وارد میدان می شود و یک سناریوی کابوس وار را جلوی چشمانمان می گذارد. ماجرا از جایی شروع می شود که یک پدر روزنامه نگار بازنشسته، تصمیم می گیرد خودش را داوطلب برنامه اتانازی دولتی کند و بچه هایش را برای یک شام خداحافظی دعوت می کند. اما این شام هرگز به خوبی و خوشی تمام نمی شود و تبدیل به صحنه کشمکش و تقلا برای بقا می شود.

این فیلم اولین تجربه کارگردانی بلند کیتلین کراننبرگ است و شاید بعضی ها به خاطر شهرت پدرش، توقع خاصی از او داشته باشند. اما کیتلین اینجا سبک خودش را دنبال می کند؛ بیشتر روی تنش های روانی و روابط خانوادگی تمرکز می کند تا وحشت های جسمی و خونین. انسانی تلاش می کند مرزهای اخلاقی ما را به چالش بکشد و به ما نشان دهد که حرص، ترس و غریزه بقا چطور می تواند خانواده را از هم بپاشد. آماده باشید برای فیلمی که شاید شما را به فکر فرو ببرد و سوالاتی عمیق درباره جامعه و انسانیت از خودتان بپرسید.

شناسنامه کامل فیلم انسانی (Humane 2024)

قبل از اینکه خیلی توی عمق داستان و تحلیل فیلم غرق شویم، بیایید یک نگاهی به شناسنامه این فیلم مرموز و هیجان انگیز بیندازیم. اینطوری یک دید کلی پیدا می کنید که با چه اثری طرف هستید.

اطلاعات پایه فیلم Humane

• عنوان: Humane (انسانی، بشر دوستانه)
• سال تولید: 2024
• کشور سازنده: کانادا
• کارگردان: کیتلین کراننبرگ (Caitlin Cronenberg)
• نویسنده: مایکل اسپاراگا (Michael Sparaga)
• ژانرها: ترسناک، علمی تخیلی، هیجان انگیز، معمایی، درام روانشناختی-اجتماعی
• تاریخ اکران جهانی: 26 آوریل 2024

کیتلین کراننبرگ: میراث خانوادگی یا سبک شخصی؟

خب، اسم کراننبرگ خودش یک برند در دنیای سینماست. وقتی می گوییم کیتلین کراننبرگ، ناخودآگاه یاد دیوید کراننبرگ، پدرش می افتیم که استاد تمام عیار ژانر Body Horror و فیلم های روانشناختی با تم های عمیق فلسفی است. حالا سوال اینجاست که کیتلین در اولین تجربه کارگردانی بلندش، چقدر از سایه پدر فاصله گرفته و چقدر از او الهام گرفته است؟

راستش را بخواهید، کیتلین تلاش کرده مسیر خودش را برود. در انسانی، خبری از آن صحنه های مشمئزکننده و تغییر شکل های فیزیکی رایج در فیلم های دیوید نیست. او بیشتر روی فضای روانی، تنش های کلامی و درام خانوادگی تمرکز می کند که اتفاقاً در آن هم موفق است. البته شاید همان نگاه تاریک و عمیق به ذات بشر، رگه هایی از سبک خانوادگی را در کارش نشان دهد، اما به طور کلی، او امضای شخصی خودش را پای این فیلم زده است.

ستاره های انسانی: چهره هایی که داستان را زنده می کنند

یک فیلم خوب، بدون بازیگران قدرتمند، لنگ می زند. انسانی از این نظر هم دست پر آمده و چند چهره آشنا و کاربلد را دور هم جمع کرده است:

• جی باروشل (Jay Baruchel): احتمالاً او را از فیلم های کمدی زیادی دیده اید، اما اینجا در نقشی کاملاً متفاوت ظاهر شده و واقعاً غافلگیرتان می کند. بازی او پر از روان رنجوری و تناقض است که تماشایش لذت بخش است.
• امیلی همپشایر (Emily Hampshire): بازیگری باسابقه که در این فیلم هم مثل همیشه درخشان ظاهر شده و عمق خاصی به کاراکترش می دهد.
• پیتر گالاگر (Peter Gallagher): چهره آشنای تلویزیون و سینما که در نقش پدر خانواده، چارلی، سنگ بنای اصلی درام را می گذارد.
• انریکو کولانتونی (Enrico Colantoni): بازیگر کاربلد دیگر که به جذابیت های فیلم اضافه می کند.
• سباستین چاکون (Sebastian Chacon): او هم در کنار بقیه بازیگران، تیم خوبی را تشکیل داده اند.
• و سایر بازیگران مثل آلانا بیل، سیرنا گلامگاوس، یونی پارک، مارتین روچ، فرانکی فرانسوا، جوئل گاگن، بلسینگ آددیجو، ناتالیا گریسیوس، یانا مک اینتاش و تارا اسپنسر نیرن که هر کدام به سهم خودشان، به این پازل پیچیده کمک کرده اند.

داستان فیلم انسانی: ضیافت شامی که به خون کشیده شد!

حالا که با شناسنامه فیلم آشنا شدید، وقتش رسیده که بریم سراغ داستان اصلی. آماده باشید، چون قرار نیست با یک داستان ساده و خطی روبه رو شوید؛ اینجا پای اخلاقیات، بقا و البته پول در میان است!

دنیایی در آستانه فروپاشی: پیش زمینه ی یک کابوس

داستان انسانی در آینده ای نه چندان دور روایت می شود. چند ماه بعد از یک فاجعه اکولوژیک جهانی که حسابی اوضاع زمین را به هم ریخته است. منابع رو به اتمام اند، آب و هوا دستخوش تغییرات شدید شده و دیگر جایی برای زندگی بی خیال گذشته نیست. در این وضعیت بحرانی، رهبران جهان به یک راه حل عجیب و ترسناک می رسند: کاهش جمعیت! بله، به جای اینکه به دنبال راه حل های پایدار و ترمیم طبیعت باشند، تصمیم می گیرند تعداد آدم ها را کم کنند. برای این کار، یک برنامه اتانازی دولتی راه می اندازند که هر کس داوطلب شود، مبلغ خوبی هم به خانواده اش می رسد.

شام خانوادگی چارلی: شروع طوفان

در قلب این دنیای آشفته، با خانواده ای آشنا می شویم. چارلی (با بازی پیتر گالاگر)، یک روزنامه نگار بازنشسته و پدر خانواده، تصمیم بزرگی گرفته است. او سه فرزندش را به یک شام دعوت می کند؛ شامی که قرار است آخرین شام او باشد. چارلی با یک لبخند و آرامش نسبی، خبر می دهد که در برنامه اتانازی دولتی ثبت نام کرده و قرار است داوطلبانه از دنیا برود تا پولی به بچه هایش برسد. این خبر مثل یک بمب در جمع خانواده منفجر می شود.

نقشه بهم می ریزد و فاجعه آغاز می شود

تا اینجا همه چیز طبق نقشه چارلی پیش می رفت. اما همیشه یک اما در کار است. درست وقتی قرار است تیم اتانازی دولتی برای اجرای برنامه از راه برسد، همه چیز به طرز وحشتناکی به هم می ریزد. یک اتفاق غیرمنتظره می افتد که باعث می شود برنامه چارلی از مسیر اصلی خودش خارج شود. از اینجا به بعد، شام خداحافظی تبدیل به یک میدان نبرد می شود. فرزندان چارلی، که هر کدام مشکلات و دغدغه های مالی خودشان را دارند، حالا بر سر ارث و میراث پدری و البته بقا، با هم درگیر می شوند.

تنش ها از بحث های کلامی شروع می شود، اما به سرعت به خشونت فیزیکی و تصمیمات هولناک کشیده می شود. هر کدام از فرزندان، برای حفظ منافع خود و شاید نجات جانشان، دست به کارهایی می زنند که هرگز فکرش را نمی کردید. فیلم نشان می دهد که چطور در یک لحظه، روابط خانوادگی می توانند فرو بپاشند و غریزه بقا و حرص، روی انسانیت سایه بیندازد. تماشای این فروپاشی، واقعاً ناراحت کننده و در عین حال آموزنده است.

غرق شدن در عمق انسانی: تم ها و پیام های پنهان

انسانی فقط یک فیلم ترسناک نیست؛ یک فیلم پر از پیام و حرف های نگفته است که تا مدت ها ذهن شما را درگیر می کند. بیایید کمی عمیق تر به تم ها و پیام های اصلی این فیلم نگاه کنیم.

آینده ای ترسناک و راه حل های افراطی

مهم ترین تم فیلم، بحران زیست محیطی و عواقب وحشتناک آن است. فیلم جهانی را نشان می دهد که دیگر جایی برای زندگی عادی نیست، مردم نمی توانند زیر نور خورشید باشند و منابع در حال اتمام اند. اما نکته مهم تر، واکنش جامعه و دولت ها به این بحران است. به جای اینکه به دنبال راه حل های ریشه ای برای حفظ محیط زیست باشند، راه حل افراطی حذف فیزیکی شهروندان را انتخاب می کنند. اینجاست که فیلم یک سوال بزرگ مطرح می کند: آیا برای بقا، هر کاری مجاز است؟ آیا جان انسان ها، ابزاری برای حل مشکلات جامعه است؟ این بخش از فیلم به شدت با واقعیت های امروز ما درگیر است و هشدار می دهد.

آزمون انسانیت در بحران: مرزهای اخلاقی تا کجا پیش می روند؟

وقتی پای جان و پول در میان باشد، مرزهای انسانیت و اخلاق چقدر باریک می شوند؟ این فیلم به خوبی این سوال را در دل یک خانواده مطرح می کند. فرزندان چارلی، هر کدام با مشکلات مالی و وسوسه های خودشان، در موقعیتی قرار می گیرند که باید تصمیمات وحشتناکی بگیرند. اینکه چه کسی زنده بماند و چه کسی از بین برود، تبدیل به یک بازی تلخ و خونین می شود. فیلم به ما نشان می دهد که چطور در شرایط بحرانی، حرص و غریزه بقا می تواند بر وفاداری خانوادگی، محبت و اخلاق انسانی چیره شود. این کشمکش های درونی و بیرونی شخصیت ها، بخش دراماتیک و تکان دهنده فیلم را تشکیل می دهد.

دولت و حریم خصوصی: کنترل جمعیت به چه قیمتی؟

برنامه اتانازی دولتی در فیلم، یک تم مهم دیگر را مطرح می کند: اقتدار دولت در زندگی خصوصی افراد. آیا دولت حق دارد برای کنترل جمعیت یا هر هدف دیگری، در مورد مرگ و زندگی شهروندانش تصمیم بگیرد؟ فیلم نشان می دهد که چطور این برنامه، حتی اگر در ظاهر داوطلبانه باشد، می تواند با وسوسه پول یا فشار جامعه، تبدیل به نوعی اتانازی اجباری شود. این موضوع بحث های عمیقی درباره آزادی فردی، حقوق بشر و نقش دولت در جامعه را برمی انگیزد.

تقابل بحران های بزرگ و کوچک: آیا فیلم موفق می شود؟

یکی از اهداف فیلم انسانی این بوده که بحران جهانی (فروپاشی اکولوژیک) را با درگیری های خرد خانوادگی پیوند بزند. سوال اینجاست که آیا فیلم در این کار موفق عمل می کند؟ گاهی اوقات به نظر می رسد که فیلم در تلاش برای برقراری ارتباط عمیق بین این دو سطح، کمی لنگ می زند. بحران جهانی بیشتر بهانه ای می شود برای شروع درگیری های خانوادگی و کمتر به ریشه ها و پیامدهای بزرگ تر آن پرداخته می شود. این موضوع شاید یکی از نقاط ضعف فیلم باشد، اما همچنان توانایی آن را در طرح سوالات مهم درباره هر دو سطح از بحران، نمی توان نادیده گرفت.

نقد و بررسی دوستانه: Humane چطور از آب درآمده؟

خب، تا اینجا با داستان و پیام های فیلم آشنا شدید. حالا وقتش رسیده که کمی صادقانه و دوستانه به نقد و بررسی انسانی بپردازیم؛ ببینیم این فیلم چه نقاط قوتی دارد که ارزش دیدن را بالا می برد و کجاها می توانست بهتر عمل کند.

نقاط قوت: درخشش هایی در دل تاریکی

ایده محوری جسورانه و بحث برانگیز

بیایید رک باشیم، ایده اصلی فیلم فوق العاده جسورانه و تکان دهنده است. فرض کنید دولت ها به جای حل مشکل، صورت مسئله را پاک می کنند و به مردم پول می دهند تا داوطلبانه بمیرند! این فرضیه اولیه، به تنهایی کافی است که هر کسی را به فکر وادارد. انسانی با همین ایده، مخاطب را از همان ابتدا میخکوب می کند و سوالات اخلاقی بزرگی را مطرح می سازد.

تنش روانی و دیالوگ محور

یکی از بزرگترین نقاط قوت فیلم، توانایی آن در ایجاد اضطراب و دلهره از طریق دیالوگ ها و کشمکش های روانشناختی بین شخصیت هاست. در نیمه اول فیلم، بحث و جدل های بین خواهر و برادرها درباره مرگ پدر و آینده خودشان، به شدت تاثیرگذار و نفس گیر است. این فیلم نشان می دهد که گاهی اوقات، حرف ها و انتخاب های انسانی، می توانند ترسناک تر از هر صحنه خونینی باشند.

بازی های قوی و تاثیرگذار

واقعاً باید به بازیگران فیلم، به خصوص جی باروشل، تبریک گفت. باروشل که اغلب او را در نقش های کمدی دیده ایم، اینجا یک بازی کاملاً متفاوت و عمیق از خودش نشان می دهد. روان رنجوری و تناقضات شخصیت او، به قدری باورپذیر است که تماشایش شما را به وجد می آورد. بقیه بازیگران هم در نقش هایشان قوی ظاهر شده اند و به باورپذیری درگیری های خانوادگی کمک زیادی کرده اند.

کارگردانی کیتلین کراننبرگ: تمرکز بر اصطکاک های شخصیتی

کیتلین کراننبرگ، با اعتماد به نفس بالایی فیلمش را کارگردانی کرده است. او در خلق فضایی وهم آور و پر از تنش موفق عمل می کند. همانطور که قبلاً گفتیم، او بیشتر روی اصطکاک های شخصیتی و جنبه های روانشناختی تمرکز دارد تا وحشت های فیزیکی. این انتخاب، باعث شده که فیلم از بسیاری از اسلشرهای کلیشه ای فاصله بگیرد و یک تجربه عمیق تر را به مخاطب ارائه دهد.

نقاط ضعف: کجاها می شد بهتر عمل کرد؟

افت کیفیت در نیمه دوم: از درام به اسلشر؟

شاید بزرگترین انتقادی که به انسانی وارد می شود، افت کیفیت فیلم در نیمه دوم آن است. فیلمی که با یک ایده محوری قوی و تنش های روانشناختی شروع می شود، در ادامه و با شروع خشونت های فیزیکی، کم کم تبدیل به یک اسلشر نسبتاً کلیشه ای می شود. این تغییر ناگهانی لحن، باعث می شود فیلم مقداری از عمق اولیه خود را از دست بدهد و دیگر آن قدرت قبلی را نداشته باشد.

برخی منتقدان معتقدند که انسانی وقتی به سمت خشونت فیزیکی می رود، جذابیت اولیه خود را از دست می دهد و بحث های اخلاقی بین شخصیت ها، تاثیرگذارتر از صحنه های خونین است.

ضعف در پرداخت انگیزه واقعی شخصیت ها

بعضی از تصمیمات و اقدامات شخصیت ها در فیلم، کمی غیرقابل باور به نظر می رسد. به خصوص در نیمه دوم، وقتی خشونت بالا می گیرد، انگیزه واقعی برخی شخصیت ها برای کارهایشان به درستی پرداخته نمی شود. این ضعف در پرداخت، باعث می شود گاهی اوقات ارتباط مخاطب با شخصیت ها قطع شود و نتواند با آن ها همذات پنداری کند.

عدم اتصال موثر بین بحران میکرو و ماکرو

همانطور که پیش تر هم اشاره کردیم، فیلم در برقراری ارتباط عمیق و منطقی بین بحران جهانی (اکولوژیک) و درگیری های خانوادگی، کمی ناکام می ماند. این دو بخش، گاهی اوقات جدا از هم حس می شوند و فیلم نتوانسته آن ها را به شکلی موثر به هم پیوند بزند تا یک کل منسجم را ارائه دهد. این مشکل باعث می شود که انسانی نتواند به آن پتانسیل کامل خود در طرح مسائل اجتماعی و فلسفی دست یابد.

مقایسه با The Purge و آثار مشابه

انسانی شباهت هایی با فیلم هایی مثل The Purge دارد که در آن یک شب در سال، هر جرمی مجاز است. اما The Purge توانست با پرداختی عمیق تر به پیامدهای اجتماعی و اخلاقی تصمیمات افراطی، تاثیرگذاری بیشتری داشته باشد. انسانی در برخی جنبه ها نتوانسته به عمق و تاثیرگذاری آثار مشابه برسد و همین موضوع ممکن است برای مخاطبانی که انتظار یک شاهکار اجتماعی-ترسناک را دارند، کمی ناامیدکننده باشد.

Humane در آینه نقد: منتقدان چه گفتند؟

وقتی یک فیلم اکران می شود، همیشه برایمان جالب است بدانیم منتقدان سرشناس درباره اش چه می گویند. انسانی هم از این قاعده مستثنی نیست و واکنش های مختلفی را از سوی منتقدان دریافت کرده است. بیایید نگاهی به دیدگاه های آن ها بیندازیم.

Rotten Tomatoes: تصویر کلی

در وب سایت معروف Rotten Tomatoes، انسانی بر اساس 32 نقد، موفق به کسب 69% تاییدیه شده و میانگین امتیاز 6.1/10 را به دست آورده است. این امتیاز نشان می دهد که فیلم برای بسیاری از منتقدان، یک تجربه قابل قبول بوده، اما بی نقص هم نیست. نظرات مثبت، اغلب به ایده محوری، بازی های قوی و کارگردانی کیتلین کراننبرگ اشاره دارند، در حالی که انتقادات بیشتر بر افت کیفیت در نیمه دوم و ضعف در پرداخت برخی جنبه های داستان متمرکز است.

RogerEbert.com: نبردی در گِل و لای

یکی از نقدهای جالب در RogerEbert.com، به فیلم 2 از 4 ستاره داده است. این نقد می گوید: بیشتر چیزهای هوشمندانه درباره ‘انسانی’ در حاشیه اش قرار دارد – از جمله شاید اینکه کراننبرگ فیلمی ساخته که حداقل تا حدی درباره خویشاوندی است –. شخصیت هایش را از برج عاجشان پرتاب می کند و سپس به تماشای دعوایشان در گل و لای می پردازد که چه کسی می تواند دوباره به بالا برود. این جمله به خوبی نشان می دهد که فیلم بیشتر روی فروپاشی روابط انسانی در شرایط بحرانی تمرکز دارد.

IndieWire و Collider: مهیج تند و کمدی تاریک

IndieWire انسانی را یک مهیج تند اما خفیف توصیف کرده است، به این معنی که فیلم هیجان دارد اما شاید به آن اوج ترس و وحشت نرسد که بعضی ها انتظارش را دارند. از طرف دیگر، Collider از جنبه های کمدی تاریک فیلم تمجید کرده است. این نشان می دهد که در دل این داستان ترسناک و دراماتیک، رگه هایی از طنز سیاه هم وجود دارد که به نوعی تلخی فضا را تلطیف می کند و به فیلم یک هویت منحصر به فرد می دهد.

جایگاه Humane در سینما: میراث کراننبرگ و فراتر از آن

همیشه جالب است که ببینیم یک فیلم جدید چه جایگاهی در تاریخ سینما پیدا می کند و چطور با آثار مشابه خودش مقایسه می شود. انسانی هم از این نظر بحث های زیادی را به وجود آورده است.

رابطه با Body Horror دیوید کراننبرگ: دوری یا بازآفرینی؟

وقتی اسم کراننبرگ می آید، ناخودآگاه ذهنمان به سمت Body Horror می رود؛ سبکی که دیوید کراننبرگ، پدر کیتلین، استاد آن است. سبک Body Horror بر ترس از تغییر شکل بدن، بیماری ها و بیگانگی با جسم خودمان تمرکز دارد. سوال اینجاست که آیا کیتلین در انسانی از این سبک پدرش فاصله گرفته یا آن را به شیوه خودش بازآفرینی کرده است؟

راستش را بخواهید، کیتلین به طور مستقیم وارد دنیای Body Horror نمی شود. در انسانی، خبری از آن صحنه های مشمئزکننده و تحولات فیزیکی شدید نیست. اما شاید بتوان گفت که او به نوعی وحشت درونی یا Mental Body Horror را به نمایش می گذارد. ترس از فروپاشی انسانیت، از دست دادن کنترل بر زندگی و بدنی که توسط دولت کنترل می شود، شاید ورژن روانشناختی و مدرن تری از Body Horror باشد که کیتلین کراننبرگ آن را ارائه می دهد. او به جای تغییر شکل فیزیکی، بر تغییر شکل اخلاقی و روانی انسان ها در شرایط بحرانی تمرکز می کند.

مقایسه با فیلم های مشابه: The Purge تا Children of Men

انسانی با توجه به مضمون پساآخرالزمانی و اجتماعی اش، ناگزیر با فیلم های دیگری که در این ژانر قرار می گیرند، مقایسه می شود:

• The Purge: این فیلم شباهت های زیادی با The Purge دارد، به خصوص در فرضیه مرکزی که دولت برنامه ای را برای پاکسازی جامعه از طریق خشونت اجرا می کند. هر دو فیلم به یک خانواده ممتاز می پردازند که درگیر این هرج و مرج می شوند. اما همانطور که اشاره کردیم، The Purge شاید در پرداختن به پیامدهای گسترده تر اجتماعی موفق تر عمل کرده باشد.
• Snowpiercer: در این فیلم هم جامعه ای را می بینیم که پس از یک فاجعه، به طبقات مختلف تقسیم شده و بقا در آن به شیوه های افراطی دنبال می شود. انسانی هم به نوعی به این تقسیم بندی طبقاتی و نابرابری در شرایط بحرانی اشاره دارد، جایی که ثروتمندان و قدرتمندان برای نجات خود، از فقرا و بی کسان استفاده می کنند.
• Children of Men: این فیلم نیز به آینده ای تاریک می پردازد که در آن بشریت با بحران بقا مواجه است. اگرچه تِم ناباروری در Children of Men با کاهش جمعیت در انسانی متفاوت است، اما هر دو فیلم به شیوه هایی که انسان ها برای مقابله با انقراض خود به کار می برند و عواقب اخلاقی آن می پردازند.
• The Platform: این فیلم اسپانیایی نیز با محوریت بقا، طبقه بندی اجتماعی و آزمون انسانیت در شرایط سخت، شباهت هایی به انسانی دارد. در The Platform هم غذا به عنوان منبعی کمیاب، مرزهای اخلاقی افراد را به چالش می کشد.

در نهایت، انسانی تلاش می کند تا با تلفیق عناصر ترسناک، علمی تخیلی و درام خانوادگی، یک تجربه منحصر به فرد را ارائه دهد. این فیلم شاید به اندازه برخی از شاهکارهای این ژانر عمیق نباشد، اما به دلیل ایده جسورانه و تمرکز بر درام روانشناختی، جایگاه خاص خودش را پیدا می کند.

حرف آخر: انسانی ارزش دیدن دارد یا نه؟

خب، رسیدیم به بخش پایانی. بعد از همه این حرف ها، سوال اصلی اینجاست: آیا انسانی ارزش تماشا دارد؟ جواب کوتاه این است: بله، اگر انتظارات درستی از آن داشته باشید.

اگر به دنبال یک فیلم ترسناک کلاسیک با جامپ اسکرهای زیاد یا یک اسلشر پر از خونریزی هستید، شاید انسانی آن چیزی نباشد که شما انتظارش را دارید. این فیلم بیشتر یک درام روانشناختی و اجتماعی با رگه هایی از ژانر ترسناک و علمی تخیلی است. تمرکز اصلی فیلم روی بحران های اخلاقی، روابط خانوادگی آشفته و پیامدهای انتخاب های سخت در شرایط بحرانی است.

پس، تماشای انسانی به چه کسانی توصیه می شود؟

• کسانی که به فیلم های با ایده محوری قوی و بحث برانگیز علاقه مندند.
• علاقه مندان به درام های خانوادگی پر از تنش و کشمکش های روانی.
• کسانی که دوست دارند فیلمی ببینند که سوالات عمیق اخلاقی و اجتماعی را مطرح می کند.
• اگر از تماشای بازی های قوی، به خصوص بازی جی باروشل، لذت می برید.
• و البته، اگر کنجکاو هستید اولین تجربه کارگردانی بلند دختر دیوید کراننبرگ را ببینید.

فیلم در نیمه اول خودش، به شدت تاثیرگذار و نفس گیر است و شما را با تنش های کلامی و درام خانوادگی درگیر می کند. شاید در نیمه دوم، کمی از آن عمق اولیه کاسته شود و به سمت خشونت فیزیکی برود که شاید کمی کلیشه ای به نظر برسد. اما به طور کلی، انسانی یک تجربه فکری خوب است که شما را به چالش می کشد.

به جای تمرکز صرف بر صحنه های خشونت آمیز، سعی کنید به بحث های اخلاقی، دغدغه های شخصیت ها و پیام های پنهان فیلم توجه کنید. آنجاست که انسانی واقعاً می درخشد و ارزش تماشا پیدا می کند. پس، اگر دنبال فیلمی هستید که شما را به فکر فرو ببرد و مرزهای انسانیت را در شرایط بحرانی زیر سوال ببرد، حتماً انسانی را تماشا کنید و نظرات خودتان را با ما در میان بگذارید.