خلاصه کتاب لب خوانی ( نویسنده علی اصغر شیری )

«لب خوانی» مجموعه غزلیات دلنشین علی اصغر شیری است که خواننده را به سفری عمیق در دنیای احساسات عاشقانه و مفاهیم انسانی دعوت می کند. این کتاب، با زبانی ساده و در عین حال پرمغز، لایه های پنهان عشق، تنهایی، فراق و امید را با تصاویر بکر و تأثیرگذار به تصویر می کشد.

شعر، رفیق دیرینه و همراه جدانشدنی روح و روان ماست. مگر می شود در این هیاهوی زندگی، دنبال پناهگاهی برای دل نباشیم؟ پناهگاهی که واژه ها را جور دیگری بچیند و حس و حالمان را به بهترین شکل ممکن بازگو کند. اینجاست که پای شاعران به میان می آید؛ آدم هایی که بلدند با کلمات، جادو کنند و حرف دل ما را بزنند، حتی اگر خودمان ندانیم چه در دلمان می گذرد. «لب خوانی» علی اصغر شیری یکی از همین جادوگران کلمات است که آمده تا با غزل هایش، گوشه ای از رویاها و دلتنگی هایمان را قاب بگیرد.

این کتاب فقط یک مشت شعر نیست؛ یک دعوتنامه است برای اینکه دلی به دریا بزنیم و سر از کار احساسات درهم تنیده مان در بیاوریم. خیلی وقت ها پیش آمده که از کنار یک کتاب شعر رد شده ایم و شاید فکر کرده ایم فرصتش نیست یا حوصله اش را نداریم. اما «لب خوانی» از آن دست کتاب هاست که وقتی شروعش می کنید، دلتان می خواهد هر بیت را مزه مزه کنید و بگذارید حس و حالش توی وجودتان بنشیند. حالا می خواهیم با هم قدم به قدم، به دنیای این کتابِ دوست داشتنی سرک بکشیم و ببینیم علی اصغر شیری چه نگفته هایی را برایمان گفته است. پس با من همراه باشید تا پرده از راز و رمز «لب خوانی» برداریم و ببینیم چرا این کتاب می تواند دوست جدید لحظه های تنهایی و عاشقانه مان باشد.

آشنایی با خالق اثر: علی اصغر شیری

هر اثری، شناسنامه ای دارد که نام خالقش روی آن حک شده است. «لب خوانی» هم از این قاعده مستثنی نیست و در پشت این مجموعه غزل های دلنشین، نام «علی اصغر شیری» به چشم می خورد. خب، شاید خیلی ها این اسم را شنیده باشند، اما بد نیست کمی بیشتر با این شاعر آشنا شویم تا بفهمیم چه روحی پشت این کلمات خوابیده است.

علی اصغر شیری یکی از شاعران معاصر کشورمان است که اسمش در کنار نسل جدید شاعرانی می آید که زبان غزل را زنده نگه داشته اند و رنگ و بوی تازه ای به آن بخشیده اند. او از آن دست شاعرانی است که با دقت و ظرافت خاصی کلمات را انتخاب می کند و آن ها را در کنار هم می نشاند تا حس و حالش را به بهترین شکل ممکن منتقل کند. شیری شاید مثل بعضی از غول های شعر معاصر، اسم و رسم پر سروصدایی نداشته باشد، اما آثارش نشان می دهد که او حرف های زیادی برای گفتن دارد و بلد است چطور با غزل، دل خواننده هایش را با خودش همراه کند.

دغدغه های اصلی شیری در شاعری، اغلب حول محور عشق، دلتنگی، تنهایی و گاهی هم مسائل اجتماعی می چرخد. اما در «لب خوانی» تمرکز او بیشتر روی همان حس و حال های ناب و شخصی است که هر کدام از ما ممکن است تجربه کرده باشیم. او از آن شاعرانی نیست که بخواهد خودش را اسیر قواعد سفت و سخت کند؛ در عین حال که به اصول غزل پایبند است، سعی می کند زبان خودش را پیدا کند و حرف دلش را بدون لفاظی های اضافه بزند. همین ویژگی است که شعرهای او را به دل می نشاند و باعث می شود حس کنیم یک رفیق با ما از دردهایش، از عشق هایش و از تنهایی هایش حرف می زند. این مجموعه، یک جورهایی کارنامه درخشان او در غزل سرایی به حساب می آید و نشان می دهد که چقدر خوب می تواند احساسات را از صافی کلماتش عبور دهد و به جان ما بریزد.

لب خوانی در یک نگاه: مشخصات و کلیات کتاب

قبل از اینکه برویم سراغ جزئیات، بد نیست یک نگاه کلی به «لب خوانی» بیندازیم و ببینیم با چه اثری طرف هستیم. این اطلاعات برای کسی که می خواهد کتاب را بخرد یا درباره اش پژوهش کند، حسابی به درد می خورد. «لب خوانی» در سال ۱۳۹۴ توسط انتشارات معتبر سوره مهر منتشر شده است. انتشارات سوره مهر همیشه به انتخاب های خوبش در حوزه ادبیات و شعر معروف بوده و این هم یکی از همان انتخاب های درخشان است.

این کتاب حدود ۷۲ تا ۸۰ صفحه دارد و همان طور که حدس می زنید، در قالب غزل سروده شده است. یعنی با یک مجموعه شعر کلاسیک اما با رویکردی نو و امروزی طرف هستیم. علی اصغر شیری در این اثر، از تمام ظرفیت های غزل استفاده کرده تا مضامین مورد نظرش را بیان کند. اما چرا اسم کتاب «لب خوانی» است؟ راستش را بخواهید، اسم «لب خوانی» خودش یک جور رمز و راز دارد. انگار شاعر از ما می خواهد که فراتر از کلمات، به حرف های ناگفته و حس و حال پنهان در هر بیت گوش دهیم؛ مثل کسی که لب خوانی می کند تا معنای پشت کلمات را دریابد. این نام گذاری هوشمندانه، از همان ابتدا ذهن خواننده را درگیر می کند و او را به تفکر وا می دارد. «لب خوانی» جایگاه ویژه ای در کارنامه هنری شیری دارد، چون نشان دهنده پختگی او در غزل سرایی و توانایی اش در پرداختن به مضامین عمیق انسانی با زبانی صمیمی و دلنشین است.

کالبدشکافی لب خوانی: خلاصه ای تحلیلی از مضامین و محتوا

حالا که با کلیات کتاب و خالقش آشنا شدیم، وقتش رسیده که برویم سراغ اصل مطلب: یعنی کالبدشکافی «لب خوانی». قرار نیست فقط بگوییم کتاب درباره چیست، می خواهیم ببینیم *چگونه* درباره این چیزها حرف می زند و چه لایه های پنهانی در خودش دارد. «لب خوانی» یک گنجینه از احساسات و تفکرات انسانی است که در قالب غزل های زیبا گنجانده شده. بیایید با هم مهم ترین مضامینش را بررسی کنیم.

عشق: رگ حیاتی اشعار

بدون شک، عشق اصلی ترین و پررنگ ترین مضمون در مجموعه «لب خوانی» است. اصلاً مگر می شود حرف از غزل زد و عشق را از آن حذف کرد؟ اما عشق در شعرهای علی اصغر شیری، یک بُعدی نیست. اینجا با طیف وسیعی از عشق روبرو هستیم: از عشق زمینی و شورمند تا فراق و انتظاری که از دل همین عشق بیرون می آید.

شاعر گاهی با شور و هیجان از عشق حرف می زند؛ از آن شوریدگی که دل و دین از کف می دهد و آدم را بی تاب می کند. این عشق، یک نیروی محرکه قوی است که شاعر را به سمت سرودن سوق می دهد و واژه ها را روی کاغذ می ریزد. اما در کنار این شور و شیدایی، همیشه یک سایه هم وجود دارد: سایه فراق و انتظار. جدایی، یکی از ابعاد تلخ و شیرین عشق است که در «لب خوانی» جایگاه ویژه ای دارد. شاعر، اندوهگین و دلتنگ، از دوری معشوق می گوید، از لحظه هایی که چشم به در می دوزد و گوش به زنگ صدای پای یارش است.

شاید یکی از زیباترین ویژگی های «لب خوانی» این است که عشق را نه یک تجربه صرفاً شیرین، که یک پدیده کامل و چندوجهی نشان می دهد؛ پدیده ای که هم می تواند سرشار از شادی باشد و هم منبع عمیق ترین دردها.

لحن شاعر در بیان عواطف عاشقانه، معمولاً صمیمی و گاهی هم پر از حسرت است. او تلاش نمی کند تا عشق را از قالب های کلیشه ای عبور دهد؛ بلکه با همان صداقت و سادگی، حس درونی اش را بیان می کند. این نگاه باعث می شود خواننده، خودش را جای شاعر بگذارد و با تک تک بیت ها ارتباط برقرار کند. عشق در این مجموعه، هم عامل رنج است و هم تنها امید. رنج دوری و انتظار، و امید به وصال و بازگشت. همین پیچیدگی است که به اشعار عمق می بخشد و آن ها را ماندگار می کند.

تنهایی: همدم ناگزیر شاعر

بعد از عشق، تنهایی دومین مضمون پررنگ در «لب خوانی» است که مثل یک رفیق همیشه همراه، در کنار عشق حضور دارد. اما این تنهایی، یک تنهایی صرفاً غمگین و ویرانگر نیست؛ گاهی هم بستری برای تأمل و خلوت کردن با خود است.

در اشعار شیری، تنهایی اغلب با فراق و دوری از معشوق گره خورده است. وقتی عشق هست، ولی معشوق نیست، آن وقت است که تنهایی خودش را بیشتر نشان می دهد. شاعر در خلوت خود، با خاطرات و دلتنگی هایش دست و پنجه نرم می کند. این تنهایی، نمودهای درونی و بیرونی مختلفی دارد. گاهی در سکوت و انزوای شاعر منعکس می شود و گاهی در فضای کلی اشعار که حسی از دوری و دلتنگی را به خواننده منتقل می کند.

اما آیا این تنهایی فقط ویرانگر است؟ نه همیشه. گاهی اوقات این تنهایی، فرصتی برای شاعر فراهم می کند تا به درون خودش برود، احساساتش را بهتر بشناسد و آن ها را در قالب شعر بیان کند. می توان گفت تنهایی در «لب خوانی»، هم آزاردهنده است و هم سازنده. آزاردهنده چون او را از معشوق دور نگه می دارد، و سازنده چون به او فرصت می دهد تا با عمیق ترین لایه های وجودی اش ارتباط برقرار کند و از آن برای خلق هنر بهره ببرد. این تنهایی، همدمی است که شاعر را رها نمی کند و در هر بیتی، رد پایش به چشم می خورد.

نمادها و تصاویر شعری: زبانی فراتر از کلمات

یکی از شیرین ترین بخش های خواندن شعر، کشف نمادها و تصاویر پنهان در آن است. علی اصغر شیری در «لب خوانی» حسابی دستش باز بوده و با استفاده از نمادها و تصویرسازی های بدیع، زبانی فراتر از کلمات خلق کرده است. انگار می خواهد با نقاشی کلمات، حس و حالش را به ما منتقل کند.

در این مجموعه، نمادهای آشنایی را می بینیم که هر کدام معنا و بار عاطفی خاص خودشان را دارند. مثلاً «کبوتر» که نماد صلح، آزادی، پیک عشق و پیام رسان است، بارها در اشعار ظاهر می شود. یا «آسمان» که می تواند نماد وسعت، امید، یا حتی دوری و دست نیافتنی بودن باشد. «ابر» هم نمادی از دلتنگی، گریه و حسرت است. شاعر با استفاده از این نمادها، تصاویری ذهنی و ملموس می سازد که خواننده را درگیر خودش می کند. مثلاً وقتی می گوید «ابرها مشتی پرِ جامانده از پرواز توست»، چقدر زیبا حس فراق و تنهایی را در قالب یک تصویر ملموس و قابل درک بیان می کند.

تازگی و بکر بودن تشبیهات و استعارات در «لب خوانی» یکی از نقاط قوت آن است. شیری سعی نمی کند از همان تصاویری استفاده کند که هزار بار در شعرهای دیگر دیده ایم. او خلاقیت به خرج می دهد و با ترکیب واژه ها و مفاهیم به شکلی نو، تصاویر بدیعی می سازد که تا مدت ها در ذهن خواننده می ماند. این تصویرسازی قوی، به اشعار عمق می بخشد و آن ها را از سطح صرفاً احساسی بالاتر می برد و به یک تجربه فکری و عاطفی عمیق تبدیل می کند.

دغدغه های انسانی و هستی شناختی

در کنار عشق و تنهایی که از مضامین اصلی «لب خوانی» هستند، گاهی رد پای دغدغه های انسانی و هستی شناختی هم در اشعار علی اصغر شیری به چشم می خورد. البته این دغدغه ها اغلب در پس زمینه مضامین عاشقانه قرار می گیرند و به شکل مستقیم و فلسفی بیان نمی شوند؛ اما نقش مهمی در کامل تر کردن جهان بینی شاعر و عمق بخشیدن به اشعار دارند.

شاید شاعر به شکل آشکار از «مرگ» یا «فلسفه زمان» حرف نزند، اما حس «گذرا بودن» یا «بی وفایی دنیا» در لابلای دلتنگی های او برای معشوق، خودش را نشان می دهد. وقتی از فراق و انتظار صحبت می کند، در واقع دارد به ناتوانی انسان در برابر گذر زمان و سرنوشت اشاره می کند. «امید» هم یکی دیگر از همین دغدغه های پنهان است. با وجود تمام غم ها و دلتنگی ها، همیشه یک کورسوی امید به وصال، به بازگشت یا حتی به ادامه زندگی در اشعارش وجود دارد.

این دغدغه ها، اشعار را از حالت صرفاً عاشقانه خارج کرده و به آن ها ابعاد انسانی تر و فراگیرتری می بخشند. خواننده با خواندن این اشعار، فقط با یک داستان عاشقانه روبرو نیست؛ بلکه با حرف های عمیق تری درباره زندگی، انسان و احساساتش دست و پنجه نرم می کند. این لایه های پنهان، «لب خوانی» را به اثری غنی تر و قابل تأمل تر تبدیل می کند که هر بار خواندنش می تواند کشف جدیدی به همراه داشته باشد.

سبک شناسی و ویژگی های هنری لب خوانی

خب، حالا که از مضامین و حرف های دل «لب خوانی» باخبر شدیم، بیایید کمی هم درباره لباس این حرف ها صحبت کنیم؛ یعنی سبک نوشتاری و ویژگی های هنری که علی اصغر شیری برای سرودن این غزل ها به کار برده است. این بخش به ما کمک می کند تا بفهمیم شاعر چطور با ابزارهای کلامی اش، این جهان شعری را خلق کرده است.

زبان و بیان: سادگی دلنشین

یکی از بارزترین ویژگی های «لب خوانی»، زبان و بیان ساده و روانی است که شاعر به کار می گیرد. شیری اهل پیچیده گویی و استفاده از کلمات قلمبه سلمبه نیست. او سعی می کند با واژگانی اصیل و در عین حال همه فهم، حرفش را بزند. این سادگی، به هیچ وجه به معنای سطحی بودن نیست؛ بلکه نشان دهنده تسلط شاعر بر زبان است که می تواند عمیق ترین احساسات را با ساده ترین کلمات منتقل کند.

خواننده وقتی «لب خوانی» را دست می گیرد، حس می کند با متنی روان و خودمانی روبرو است که بدون هیچ تکلفی با او حرف می زند. این ویژگی باعث می شود که طیف وسیعی از مخاطبان، از علاقه مندان جدی شعر تا خوانندگان عادی، بتوانند با این اثر ارتباط برقرار کنند. در عین حال، شاعر از اصالت زبان فارسی غافل نمی ماند و واژگان خوش آهنگ و معناگرا را به زیبایی در کنار هم می نشاند.

تصویرسازی: خلق لحظه هایی بکر

قبلاً هم اشاره کردیم که تصویرسازی در «لب خوانی» حرف اول را می زند. شیری یک نقاش کلام است. او با مهارت خاصی، تصاویر ذهنی می آفریند که خواننده را مجاب می کند در لحظه لحظه شعر غرق شود. تازگی و بکر بودن این تشبیهات و استعارات، اشعار او را از تکرار دور می کند.

شاعر از عناصر طبیعی، موقعیت های روزمره و احساسات انسانی برای خلق این تصاویر استفاده می کند. مثلاً وقتی به کبوتر، ابر، آسمان یا در زدن اشاره می کند، این ها فقط کلمات نیستند؛ هر کدام یک قاب عکس هستند که حس و حال خاصی را به مخاطب منتقل می کنند. این قدرت خلق تصاویر، یکی از بزرگترین جذابیت های «لب خوانی» است که باعث می شود هر بیت، تبدیل به یک صحنه تماشایی شود.

وزن و قافیه: رقص کلمات در کنار هم

غزل، شناسنامه اش را با وزن و قافیه به دست می آورد. علی اصغر شیری در «لب خوانی»، وفاداری عمیقی به قواعد غزل کلاسیک نشان داده است. او بلد است که چطور کلمات را در چارچوب وزن و قافیه، به رقص درآورد و موسیقی دلنشینی را به گوش خواننده برساند.

البته این وفاداری به معنای بستن دست و پای شاعر نیست. او در همین چارچوب، نوآوری هایی هم دارد و سعی می کند با انتخاب هوشمندانه کلمات، موسیقی درونی شعر را تقویت کند. هر بیت، با یک آهنگ خاصی در ذهن خواننده نواخته می شود که تأثیر عاطفی کلمات را دوچندان می کند. این هارمونی بین معنا، وزن و قافیه است که «لب خوانی» را به یک تجربه شنیداری و حسی دلپذیر تبدیل می کند.

لحن و اتمسفر: از نوستالژی تا امید

هر کتابی یک فضای خاصی دارد که شاعر با کلماتش آن را ایجاد می کند. فضای «لب خوانی» ترکیبی از نوستالژی، melancholic (حس دلتنگی و اندوه شیرین) و در عین حال پرشور است. گاهی حسرت گذشته در آن موج می زند، گاهی اندوهی عمیق از فراق را به جان خواننده می ریزد و گاهی هم امیدی کوچک به آینده را در دلش زنده می کند.

این اتمسفر، خواننده را به یک سفر درونی می برد. انگار در حال قدم زدن در یک باغ پاییزی هستید که برگ های زردش حکایت از خاطرات گذشته دارند، اما نور خورشید کم رنگی از میان ابرها، امید به بهاری دوباره را نوید می دهد. لحن شاعر در اغلب اشعار صمیمی و دوستانه است؛ انگار دارد با یک دوست قدیمی درد دل می کند. همین لحن است که ارتباط عمیقی با مخاطب برقرار می کند و او را به دنیای خودش می کشاند.

اشعار شاخص و بخش هایی برای تأمل

گاهی یک بیت، یک مصراع یا حتی یک کلمه می تواند تمام حس و حال یک مجموعه شعر را در خودش جا بدهد. در «لب خوانی» هم اشعار درخشانی وجود دارد که مثل نگین، روی این مجموعه می درخشند و هر کدام به تنهایی می توانند دل آدم را بلرزانند. یکی از آن اشعاری که حسابی معروف شده و زبانزد خاص و عام است، همین غزلی است که با «عشق گاهی اتفاقی حلقه بر در می زند…» شروع می شود.

عشق گاهی اتفاقی حلقه بر در می زند
هر کجا که عشق باشد، شعر هم سر می زند
واژه هایت را صدا کن، دفترت را باز کن
عشق بی تاب است و دارد شعر پرپر می زند

این غزل خودش به تنهایی یک دنیا حرف دارد. ببینید چقدر زیبا و ملموس، ماهیت غیرمنتظره عشق را بیان می کند. عشق، مهمان ناخوانده ای است که بی خبر از راه می رسد و وقتی هم که آمد، دیگر کاریش نمی شود کرد. انگار که «حلقه بر در می زند» و آدم را درگیر خودش می کند. بعد بلافاصله می گوید که هر کجا عشق باشد، شعر هم هست. این جمله، ارتباط ناگسستنی شعر و عشق را نشان می دهد؛ گویی شعر، زبان و آینه ای برای بازتاب عشق است.

در بیت دوم، شاعر از ما می خواهد که «واژه ها را صدا کنیم» و «دفترمان را باز کنیم». این یک فراخوان است به نوشتن، به بیان کردن، به رها کردن احساسات. چرا؟ چون «عشق بی تاب است و دارد شعر پرپر می زند». این تصویر «پرپر زدن شعر» چقدر زیباست! انگار که شعر، مثل پرنده ای بی قرار، می خواهد از سینه ی شاعر پر بکشد و خودش را به بیرون برساند. این تصویرسازی، حس فوران و ناگزیری بیان هنری عشق را به بهترین شکل ممکن نشان می دهد.

بعدتر در همین غزل، با تصاویری مثل «دختر حسادت که سنگ بر بال کبوتر می زند» یا «ابرها که مشتی پرِ جامانده از پرواز توست» روبرو می شویم. این ها فقط کلمات نیستند؛ استعاره هایی عمیق از حسرت، دوری و یادآوری خاطرات هستند. کبوتر که نماد پیغام بر عشق است، اینجا زخمی از حسادت می شود؛ شاید حسادت به آنهایی که عشق را تجربه می کنند یا به وصال می رسند. ابرها هم که همیشه نماد اندوه و باران اشک بوده اند، در اینجا به پرهای به جا مانده از یک پرواز ناکام تشبیه می شوند؛ پروازی که قرار بود با معشوق باشد اما حالا فقط حسرتش باقی مانده است.

بیت «شاعری پشت در است و التماست می کند / قافیه در دست او دارد به هر در می زند» هم فوق العاده است. اینجا شاعر خودش را در قالب یک شاعر دیگر تصور می کند که پشت در دل معشوق ایستاده و التماس می کند. «قافیه در دست او دارد به هر در می زند» یک تصویرسازی درخشان از تلاش بی وقفه برای بیان احساس و یافتن راهی برای رساندن صدای عشق است. قافیه اینجا نماد ابزار شاعری و تلاش او برای رسیدن به معشوق است. این بیت ها به ما نشان می دهد که چقدر شاعر توانسته با همین زبان ساده و تصاویر آشنا، مفاهیم عمیقی از عشق و فراق را منتقل کند. این ها فقط چند نمونه از لحظه های نابی است که در «لب خوانی» پیدا می کنید؛ کافی است خودتان دست به کار شوید و با دقت بیشتری به سراغ این کتاب بروید.

چرا لب خوانی را بخوانیم؟ تأثیر و جایگاه کتاب

خب، شاید تا اینجا این سوال برایتان پیش آمده باشد که با وجود این همه کتاب شعر، چرا باید وقتمان را بگذاریم و «لب خوانی» را بخوانیم؟ راستش را بخواهید، این کتاب ارزش خواندن دارد و فقط به خاطر زیبایی کلمات نیست. «لب خوانی» یک جایگاه ویژه در شعر معاصر ما دارد و می تواند تأثیر عمیقی روی خواننده هایش بگذارد.

اولین دلیل، ارزش ادبی و هنری بالای کتاب است. علی اصغر شیری نشان داده که در قالب غزل، حرف های تازه ای برای گفتن دارد. او با اینکه به فرم کلاسیک وفادار مانده، اما توانسته با زبانی نو و تصاویری بدیع، غزل را از کلیشه های تکراری دور کند. این یعنی شما با اثری روبرو هستید که هم ریشه های محکمی در ادبیات فارسی دارد و هم رو به جلو حرکت می کند.

دلیل دوم، توانایی کتاب در برقراری ارتباط عمیق با روح مخاطب است. اشعار «لب خوانی» فقط برای خوانده شدن نیستند؛ برای حس شدن هستند. وقتی می خوانیدشان، حس می کنید شاعر دارد حرف دل شما را می زند، حرف هایی که شاید خودتان نتوانستید به زبان بیاورید. مفاهیم عشق، تنهایی، فراق و امید، چیزهایی هستند که همه ما به نوعی تجربه کرده ایم و به همین خاطر، اشعار شیری به شدت ملموس و قابل درک هستند.

بازخوردهای مختلفی که درباره «لب خوانی» وجود دارد، نشان می دهد که این کتاب توانسته در دل مخاطبانش جای بگیرد. خیلی ها با خواندن این غزل ها، حس و حال خودشان را پیدا کرده اند و از این بابت، به شیری اعتماد کرده اند. این کتاب به شما کمک می کند تا نگاه عمیق تری به احساسات خودتان داشته باشید و حتی شاید بتوانید با دید دیگری به عشق و تنهایی نگاه کنید. «لب خوانی» یک تجربه دلنشین از جنس شعر است که می تواند لحظه های شما را زیباتر کند و ذهن تان را به فکر فرو ببرد.

نتیجه گیری: زمزمه ای از دل واژه ها

خب، به انتهای سفرمان در دنیای «لب خوانی» علی اصغر شیری رسیدیم. همان طور که با هم دیدیم، این کتاب فقط یک مجموعه شعر ساده نیست؛ یک دعوتنامه است به درک عمیق تر از احساسات انسانی، از عشق گرفته تا تنهایی، و از امید تا فراق. شیری با زبان ساده و در عین حال هنرمندانه خودش، توانسته جهانی پر از تصاویر بکر و عواطف ناب را پیش روی ما بگذارد.

ما در این بررسی، از ابعاد مختلف «لب خوانی» حرف زدیم؛ از خالق اثر، مشخصات کلی کتاب، و بعد هم رفتیم سراغ رگه های پنهان در اشعارش. دیدیم که عشق و تنهایی چطور مثل دو روی یک سکه، در این مجموعه کنار هم قرار گرفته اند و چطور شاعر با نمادها و تصویرسازی های خلاقانه، حرف دلش را زده است. از سادگی و روانی زبانش گفتیم و از موسیقی دلنشینی که وزن و قافیه به غزل هایش بخشیده اند. این همه ویژگی کنار هم، «لب خوانی» را به اثری ماندگار و تأثیرگذار در شعر معاصر فارسی تبدیل کرده است.

اما هیچ خلاصه ای، نمی تواند جای تجربه مستقیم خواندن شعر را بگیرد. این ها فقط پنجره هایی بودند برای اینکه شما را به دنیای «خلاصه کتاب لب خوانی ( نویسنده علی اصغر شیری )» دعوت کنیم. پیشنهاد می کنم حتماً این کتاب را تهیه کنید و اجازه دهید واژه های علی اصغر شیری، زمزمه ای از دل را به گوش جانتان برسانند. باورش را بکنید، پشیمان نمی شوید.