شهید زوریک مرادیان به روایت مادر

به گزارش لیجار زوریک مرادیان تنها فرزند پسر زوج «واهان» و «کاتاری» در هفتم تیرماه ۱۳۳۹ در تهران متولد شد. در سال های تحصیل دوران ابتدایی در دبستان «ساهاکیان» با این که به اتفاق والدین و چهار خواهر خویش: «دیانا»«اُفیک»«ژانت» و«روبینا» در یک اتاق زندگی می کرد اما همیشه شاگرد اول بود.

تحصیلات دوره راهنمایی و متوسطه را در دبیرستان ارامنه «کوشش داوتیان» ادامه داد اما با وجود قبولی در امتحانات اعزام به خارج سال آخر دبیرستان را ناتمام گذارد و داوطلبانه چند ماه پیش از شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به خدمت سربازی رفت. پس از طی سه ماه دوره آموزشی در شاهرود به لشگر ۶۴ ارومیه منتقل شد. سرانجام بعد از هشت ماه خدمت و در حدود سه ماه پس از اینکه همرزمانش با استفاده از باقی مانده پلو و چوب کبریت برایش کیک آماده کرده و جشن تولد او را در سنگر برگزار کردند بر اثر اصابت ترکش خمپاره و جراحت شدید تقریبا ۱۹ روز بعد از شروع جنگ تحمیلی به شهادت رسید.

وی اولین شهید نظامی ارمنی تاریخ جنگ تحمیلی عراق علیه ایران محسوب می شود. با شهادت «زوریک» کوچه ای که وی در محله «حشمتیه» (سردارآباد) در آن ساکن بود در سوگ فرو رفت. همسایگان مسلمان اطراف منزل خانواده مرادیان دسته دسته با گریه همدردی خود را اعلام می کردند. آن ها دو حجله نیز برای شهید مرادیان در سر کوچه قرار دادند.

پیکر اولین شهید نظامی ارمنی زوریک مرادیان پس از انجام مراسم مذهبی در روز بیست وچهارم لیجار ۱۳۵۹ در گورستان ارامنه (در جاده خراسان) در میان حزن و اندوه جمعیت کثیری به خاک سپرده شد.

خصوصیات فردی و زندگی شهید زوریک مرادیان به روایت مادرش:

بعد از سه ماه (از شروع خدمت زوریک) ما نمی دانستیم که جنگ شروع خواهد شد. نزدیک بهار بود که او {زوریک} به دخترم زنگ زد و گفت که می خواهند ما را ببرند اطراف ارومیه. ایام «عید پاک» بود و گفت که با قطار ما را می برند. ما هم جمع شدیم آجیل و تخم مرغ رنگ شده و چیزهای دیگر با خود بردیم. رفتیم پیش زوریک. گفتند: آماده باش است. ما آن موقع نمی فهمیدیم که آماده باش یعنی چه؟ بالاخره آن ها را از آنجا بردند. در نامه نوشته بود که مادرجان تمام دوستانم از چیزهایی که داده بودی خوردند تخم مرغ های رنگ شده را نیز همین طور. همیشه نامه می داد که خوب هستند تا اینکه خبر دادند که ما را به «پیرانشهر» می برند.

هر وقت که به مرخصی می آمد می گفت: مادرجان نگران من نباش مرا خیلی دوست دارند (اعضای اصلی) خانواده همه اینجا هستند. ولی مثل اینکه به من الهام می شد می گفتم: زوریک جان خیلی مواظب خودت باش. او ۹ ماه خدمت کرده بود.

پدرش روی تریلی کار می کرد. یک روز صبح بیدار شدم به پدرش گفتم: خیلی نگران و دلواپس هستم. شب خواب دیدم مثل اینکه زانوی «زوریک» تیر خورده و خونی شده بود. جیغ کشیدم ولی «زوریک» دست گذاشت روی پایش و گفت چیزی نشده است. روز بعد توی کوچه دو سرباز را دیدم که همین طور به درب ما نگاه می کردند مثل اینکه دنبال آدرسی باشند. نگاه کردم و گفتم: مادر به فدایتان خدایا اینها کی هستند؟ چند قدم نرفته باز ایستادم. همسایه های ما همه مسلمان بودند.

ما در «حشمتیه» زندگی می کردیم و در آن موقع همسایه روبه رویی ما از آن طرف آمد. از زبان سربازها فقط نام «مرادی» را شنیدم: سرباز زوری مرادی خانه شان کجاست؟ برگشتم گفتم: بله پسرم است من مادرش هستم.شما دوستان «زوریک» هستید؟ یک کاغذ در دستش بود و هی آن کاغذ را توی دستش جمع می کرد. گفت: مادر تو خونه تون مرد هست؟ این را که گفت من جیغ کشیده و از هوش رفتم و دیگر چیزی نفهمیدم. چشم باز کردم و دیدم تمام همسایه ها و فامیل جمع شده اند. فهمیدم که پسرم شهید شده است. از آن روز به بعد شوهرم زمین گیر شد.

او نتوانست سر کار برود. دوستان مسلمان زوریک برایش حجله گذاشتند بالا و پایین کوچه و خیلی زیاد با ما همدردی و نسبت به ما ابراز محبت کردند. برای زوریک در مسجد ختم گرفتند. بعد از چهلم زوریک یکی از دوستان مسلمان او نیز در کوچه ما به شهادت رسید.

به ما گفتند چون زوریک اول شهید شده اسم کوچه را به نام زوریک مرادی می گذاریم ولی شوهرم نپذیرفت: حسین نیز از دوستان زوریک بوده و آن دو همبازی بوده اند. اسم کوچه را به نام حسین بگذارید و اسم کوچه را به نام حسین گرامی نام گذاری کردند.

پایان خبر لیجار